Wiolonczela

Adam Hurst - Possession

* * * 

W pokoju panował półmrok 

Na stoliku i meblach paliły się białe świece

Pachniało bardzo przyjemnie

Jego perfumami

Siedział wygodnie w swoim fotelu

Wyprostowany, pełen skupienia

Patrzyłam na niego z dziecinnym zaciekawieniem

Czarny garnitur zdobił jego ciało

Wyglądał tak elegancko, wykwintnie. 

Męsko.

Jak prawdziwy mężczyna

Między nogami znajdował się jego instrument

Jego całe życie

Jego najukochańsza pasja

Z namiętnością swoimi palcami muskał swój ideał

Zgrabny, zadbany, kształtny

Idealny.

Gdybym miała opisać jego uczucia

Co w tej chwili czuł

Zapewne oddanie, euforię

Podniecenie

Nawet nie patrzył na mnie

Był tak zafascynowany dotykaniem swego instrumentu

Że mnie praktycznie nie zauważał

A może lepiej dla mnie

Bo mogłam swoje podniecenie zachować tylko i wyłącznie dla samej siebie

Już po pierwszych jego ruchach

Poczułam dreszcze na swej skórze

Robił to tak perfekcyjnie 

Moje ciało drżało

Zawładnęła mną ekstaza

Mrowienie w podbrzuszu narastało z każdą sekundą

Za każdym szarpnięciem struny

Jęk cisnął mi się na usta

A on

Był razem ze mną w tej ekstazie

Dawał mi rozkosz

Poruszał każdy mój nerw

Pragnęłam coraz więcej

Z małym wyjątkiem

Jego ekstazą była jego ukochana wiolonczela

Moją natomiast muzyka wydobywająca się z niej